#09 - "Nie możesz odebrać życia tej małej istotce."

            Wszyscy spojrzeli na mnie ze szeroko otwartymi oczami. Z ich twarzy mogłam jedynie wyczytać, że byli zaskoczeni moją decyzją, prośbą i postawą. Jednak jeśli myśleli, że urodzę to dziecko, a tym bardziej je urodzę, to byli w grubym błędzie. Nawet nie chciałam, żeby ktoś oprócz naszej piątki się o tym dowiedział. Jak by patrzyli wtedy na mnie moi rodzicie? Pierwszy miesiąc studiów, a ja już się z kimś puściłam i byłam na tyle nieodpowiedzialna, żeby się nie zabezpieczyć. Jednak wcale tak nie  było. Mój kochany współlokator mnie notorycznie gwałcił i właśnie dlatego jestem w tej pieprzonej ciąży. Gdyby nie fakt, że Justin jest erotomanem i nie umie hamować swoich hormonów, to pewnie bym miała inny światopogląd.
            - Co?- zapytał się Ryan patrząc na mnie z niedowierzaniem. Wyglądał tak jakbym bynajmniej im oznajmiła, że jestem z przyszłości i przyszłam ich ostrzec przed jakimś zamachem na ludzkość. - Nie możesz odebrać życia tej małej istotce. Ona nie jest niczemu winna. Ty i ten chłopak mogliście się zabezpieczyć. - po tych słowach wiedziałam, że po prostu nie pożyczy mi żadnych pieniędzy.
            - A wy mi pomożecie? - starałam się opanować łzy, które desperacko cisnęły mi się do moich oczu. Miałam nadzieję, że chociaż Christian i Serena okażą mi trochę serca i współczucia. Myliłam się.
            - Pożyczę. O ile powiesz kogo jest to dziecko i dlaczego jesteś taka dziwna w ostatnich tygodniach. - postawił warunek Christian uśmiechając się do mnie nonszalancko. Wiedział, że za nic w świecie nic im nie powiem i dlatego takie coś zaproponował, ponieważ nie chciał wyjść na tego złego. Wyszedł zatem na pieprzonego drania i chama.
            - To jest szantaż. - zauważyłam mrużąc oczy. Miałam ochotę się rozpłakać. Myślałam, że mi pomogą, ale zapomniałam, że ludzie uwielbiają mnie wystawiać na wiatr.
            - Ups. - wzruszył ramionami ciemnowłosy, a następnie przyłożył teatralnie dłoń do ust i upił łyka piwa. Gdyby nie fakt, że byłam załamana i bliska płaczu, to bym nakopała mu do tego tyłka.
            - Serena? - zapytałam cichutko mając nadzieję, że chociaż ona mi pomoże. Jednak widząc jak dziewczyna kręci przecząco głową, to przymknęłam powieki czując jak łza bezsilności spływa po moim policzku. - Dzięki wam kurwa za pomoc. - warknęłam i nie czekając aż cokolwiek powiedzą wyszłam z salonu. Nagle zderzyłam się z czyjąś klatką piersiową, a znajoma woń wody kolońskiej wdarła się do moich nozdrzy. Przez moje ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz, a wspomnienia od razu wypełniły mój umysł. Odskoczyłam od Justina jak poparzona i otarłam mokre policzki od łez.
            - Jesteś pieprzoną egoistką. - warknął Bieber. Mimo, że płakałam jak dziecko, to roześmiałam mu się gorzko prosto w twarz.
            - Nie powiem kto tu tutaj jest egoistą Bieber. - syknęłam przez zaciśnięte zęby. - Nie zapominaj, że w tej sytuacji jestem tylko i  wyłącznie przez ciebie. - dodałam znacznie ciszej by tylko on mógł to usłyszeć. Wiedziałam, że reszta na pewno podsłuchuje naszą rozmowę. Kątem oka dostrzegłam jak Justin zaciska szczękę i patrzy w zupełnie innym kierunku. Czyżby wyrzuty sumienia go gryzły? I bardzo dobrze. Niech się czuje tak samo jak ja przez ostatni miesiąc. Nigdy nie życzyłam źle ludziom, ale mu nie można wybaczyć jego błędów od tak sobie. Cholera on mnie zniszczył dokumentnie. Sprawił, że stałam się wrakiem człowieka i zmieniłam się nie do poznania.

*

            Siedziałam na łóżku, jednocześnie obracając między palcami białą, maleńką wizytówkę. Miałam kompletny mętlik w głowie. Dostałam propozycję. Mogłam poddać się aborcji, pewien mężczyzna bez problemu pożyczyłby mi pieniądze. Jednak musiałabym mu się odpłacić tak, że zostałabym jedną z panienek w domu publicznym. Sama nie wiedziałam co było gorsze. Urodzić dziecko, które zostało poczęte podczas gwałtu, czy zostać prostytutką. Obie opcje były koszmarne. Byłam na skrzyżowaniu, obie drogi prowadziły mnie jedynie do ciemnego tunelu. Niby takie same, ale nie wiadomo, który straszniejszy.
            Z rozmyślań wyrwało mnie pukanie do drzwi. Wizytówkę od razu wsadziłam pod poduszkę i koniuszkiem języka nawilżyłam moje wargi. Nie chciałam, żeby ktokolwiek się dowiedział o tej propozycji.
            - Proszę. - wymamrotałam. Drzwi się otworzyły i ujrzałam Ryana. Z jego twarzy wyczytałam troskę i zmartwienie. Nie musiałam być Sherlockiem, żeby wiedzieć o co chodzi.
            - Co się z tobą dzieje Amy? - zapytał się chłopak, jednocześnie siadając na brzegu łóżka. - Aborcja? Przecież ty zawsze kochałaś dzieci!
            - Nie jestem gotowa na takie poświęcenie, na nocne wstawanie i niańczenie. Mam 19 lat i uwierz mi, że moim priorytetem nie jest zmienianie pieluch. - powiedziałam starając się nie zabrzmieć ostro. Doskonale wiedziałam, że Ryan się o mnie martwi i traktuje mnie jak młodszą siostrę. Będąc na jego miejscu, to bym pewnie wylądowała w psychiatryku.
            - Idąc do łóżka bez zabezpieczenia musiałaś się liczyć z tym, że zostaniesz matką. Przecież to oczywiste jest. - przewrócił swoimi brązowymi oczami i spojrzał prosto w moje. Od razu spuściłam wzrok, ponieważ wtedy by czytał ze mnie jak z otwartej księgi. - Ktoś cię skrzywdził, prawda? - zapytał po chwili ciszy, a moje serce zabiło niespokojnie.
            - Co? Oczywiście, że nie. - prychnęłam i przegryzłam dolną wargę. Czułam jak moje dłonie zaczynają drżeć, bo Ryan był naprawdę bliski poznania prawdy.
            - Kłamiesz mnie. - warknął, a ja nawet na niego nie spojrzałam. - Gdybyś tylko mi powiedziała kto cię tak skrzywdził, to bym go zabił gołymi łapami.. Ale to nie oznacza, że masz odebrać życie niewinnej osobie Amelia. Rozumiem, że to dla ciebie ciężkie, ale przecież nie będziesz sama. Masz mnie, Serene i Christiana. Nie zostawimy cię.. Proszę cię przemyśl to i gdybyś chciała pogadać, to wiesz gdzie mnie szukać.

~ * ~ 

Sama nie wiem jaki ten rozdział jest. Z jednej strony ciekawy, ale też nudny. Cóż opinię pozostawiam wam. I PYTANIE DO WAS. Chcecie, żeby Amelia urodziła, to dziecko czy nie?  Proszę odpowiadajcie, ponieważ nie mam bladego pojęcia co zrobić z tym fantem:) Do następnego rozdziału, kocham was. 

SKOMENTUJ. DLA CIEBIE, TO PARĘ SEKUND, A DLA MNIE MOTYWACJA DO DALSZEGO PISANIA.